آسمون تاریک و پرستاره.شهر هم زیرپامونه.رومو میکنم طرف طوفان و میگم："نگاه آسمون خیلی قشنگه نه؟!همش چشمک میزنه" چشماشو میندازه تو چشمام و میگه："مگه آسمون نگاه داره؟!"

میگم："آره.مثلا وقتی از زمینا دلش گرفته چشماش خیس میشه.اشکاش شرشر میریزه رو سر ما" سرشو میگیره طرف آسمون و میگه"مگه دل هم داره آسمون؟! دلش دقیقا کجاشه؟!" میخندم و میگم："دقیقا نمیدونم کجاشه.شاید دلشو عمل کرده و برداشته"

میگه："آدم اگه دلشو برداره که زنده نمیمونه"

میگم："خب اونم آسمونه.آدم که نیست!بعدشم شاید اصلا داره دلمرده زندگی میکنه!مثل خیلی از آدما"

همینجوری که سرش طرف آسمونه چشماشو میچرخونه و نگاهم میکنه و میگه："پس آسمون چه عمقی داره و نمیدونستیم!"

میگم："کم چیزی که نیست!هفت لایه هست دیگه!!!"

میخندیم و اون باز میگه："امشب شب آرزوهاست.بیا چشمامونو ببندیم و آرزو کنیم"


بعدش چشمامونو میبندیم و دست هامونو میگیریم تو هوا و شروع میکنیم تو دلمون به گفتن آرزوهایی که شاید بهشون برسیم شایدم نرسیم...

راستی مادربزرگه میگفت آدمای دلمرده آرزوشون برآورده نمیشه.

ما که دلمرده نبودیم.بودیم؟!