این روزا به طرز عجیبی هی برمیخورم به آدمایی که باهام درد و دل میکنن. از اینکه قیافه ی من به آدمایی که بشه باهاشون درد و دل کرد نمیخوره بگذریم! مشکل اینجاست که هر دفعه من نمیدونم چطور باید با طرفم برخورد کنم و بهشون دلداری بدم! یه بار از بدبختی های خودم شروع کردم به گفتن که خب عمل بسیار مسخره و بچه گونه و خنده داری بود، یه بار در مقابل یکی دیگه سکوت کردم که این عکس العملم بسیار مزخرف بود، یه بار شروع کردم به گفتن " عیب نداره، درست میشه، امید داشته باش" که یجورِ بسیار مسخره ای بود دوباره! یه بار هم با گفتن " میگذره!" طرفو گلابی حساب کردم رسما! کاش به جای اون همه فرمول ریاضی فیزیک مزخرف یه ذره در مورد نحوه برخورد و ارتباطات و اینجور چیزا بهمون یاد میدادن...