بعضی وقتا دلیل اینکه خودمونو از بقیه دور نگه میداریم، ولشون میکنیم و هیچ راه ارتباطی نمیزاریم این نیست که مغرور و خودخواه و بی ملاحظه ایم، دلیلش اینه که دل نازک شدیم و فکر میکنیم کسی دوستمون نداره، آروم و بی سروصدا گم میشیم چون فکر میکنیم کسی بهمون اهمیت نمیده، چون فکر میکنیم بود و نبودمون فرقی نداره...
+ و امان از روزی که درست فکر کنیم...
که آروم باشم، زود عصبی نشم، صدامو اینقدر بالا نبرم، باوقار باشم!
+ و من تو دلم گفتم بَ رَ بَ بَ! :|
اینجا چه اتاق آروم و بی سر و صدایی شده:)
تا فردا صبحم پست بزارم کسی مزاحمم نمیشه:دی
درحالیکه-یه-قسمت-از-وجودم-میگه-شلوغیو-بیشتر-دوست-داری-اما-یه-صدایی-هم-از-ته-قلبم-میگه-بیخیال-دختر-تو-همیشه-عاشق-سکوت-و-آرامش-بودی :)
اولین باری نیست که احساس بی مصرف بودن میکنم.ولی یه موضوع خیلی خیلی آزاردهنده تر وجود داره. اینکه به مشکلاتم همیشه میگم گور بابات! :| یعنی اصلا عینِ خیالم نیست، این ریلکس بودن رو شاید فقط بشه گفت خوبه ولی تا وقتی تجربش نکردی نمیفهمی. ریلکس بودن در برابر مشکلات برای من همونقدر که آسونه همون قدرم سخته.یه ظاهر آروم در برابر یه قسمتی از وجودت که متلاطمه! اصلا نمیدونم چجوری حس درونیمو بگم.این کلمه ها از نشون دادن احساسات همیشه عاجز بودن. فکر کنم نوشته ی الانم پر از تناقضه...
+ ریشه، اصالت، نژاد اینقدر مهمه که خودمون رو از یه عده دیگه جدا بدونیم؟ که با اینجور کلماتی بین آدما مرزبندی و نفرت رو تو دنیا زیاد کنیم؟
+ مردِ ۵۲ ساله بخاطر اینکه نوشابشو یکی دیگه خورده چه الم شنگه ای که راه ننداخت! میگن آدما هرچی پیرتر میشن بچه تر میشن...
+ خانواده ای باشین که به بچه هاتون حق انتخاب میدین، دوستشون داشته باشین و درکنارشون باشین، اما باور کنین وقتی این دوست داشتنو بهشون میدین دیگه نیازی نیست سعی کنین " عین موم تو دستتون باشن" !!!
من همیشه از نظر نوشتن بهترین بودم، حالا بهترین هم نه ولی دیگه دوم که بودم!
الان دیگه ماشالا همه یه پا نویسنده شدن، با قلمای جذاب و متفاوت. الان دیگه من از آخر اولم! مغزم که اصلا برای نوشتن کار نمیکنه، هیچ جذابیت و چیز خاصی تو نوشته هام پیدا نمیشه، فقط یه مشت روزمره نویسی... اصلا دیگه حوصله ی نوشتنم ندارم. برم با کتاب تستام بمیرم:|
گفته بودم که به دریا نزنم دل، اما
کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم؟
از من بدت میومد چون منم ازت بدم میومد. ازت بدم میومد چون روز به روز که بزرگتر میشدی عوض میشدی. همه رو دوست داشتی جز منو. منو دوست نداشتی چون منم تورو دوست نداشتم. دوستت نداشتم چون همه دوستت داشتن. همه که دوستت داشتن ازتم انتظار داشتن بهترین باشی، میخواستی بهترین باشی دیگه خودت نبودی. خودت که نبودی، روز به روز که بزرگتر میشدی، عوض که میشدی، محبوب همه که میشدی دیگه ازت بدم میومد.