- لونی
- جمعه ۱۴ ارديبهشت ۹۷
- ۲۳:۵۹
میگفت عصر ها در حیاطشان مینشیند و با یک استکان چای داغ در دستش، نگاهش بین آسمان و گل های باغچه اشان میچرخد. ساده میگفت و دل ساده ام میخواست...
میگفت عصر ها در حیاطشان مینشیند و با یک استکان چای داغ در دستش، نگاهش بین آسمان و گل های باغچه اشان میچرخد. ساده میگفت و دل ساده ام میخواست...
قبلنا چیزای قشنگی میکشیدم. ترکیب رنگها خوشحالم میکرد. نقاشی هایی که میکشیدم ارتباط مستقیمی با افکار و حس و حالم داشت. افکاری که قفل بودن و قفلشون رو میشکستم و بعد از دیدنشون با مداد رنگی هام روی کاغذ نشونشون میدادم. قبلنا که میخواستم مداد سیاهمو دست بگیرم به تواناییم ایمان داشتم. ایمان و اشتیاقم که قاطی میشد ذهنمو رو کاغذای سفید خالی میکردم و خوشحال میشدم. اما الان...وقتی مداد سیاهو دست میگیرم دیگه به توانایی هام ایمان ندارم، یه "نمیشه نمیتونم" میگم و مداد سیاه رو پرت میکنم رو کاغذ سفیدا. افکاری که قفلشون باز شده رو هم تلنبار میشن و ذهنم روز به روز تیره تر میشه و من غمگین تر...
این روزا به طرز عجیبی هی برمیخورم به آدمایی که باهام درد و دل میکنن. از اینکه قیافه ی من به آدمایی که بشه باهاشون درد و دل کرد نمیخوره بگذریم! مشکل اینجاست که هر دفعه من نمیدونم چطور باید با طرفم برخورد کنم و بهشون دلداری بدم! یه بار از بدبختی های خودم شروع کردم به گفتن که خب عمل بسیار مسخره و بچه گونه و خنده داری بود، یه بار در مقابل یکی دیگه سکوت کردم که این عکس العملم بسیار مزخرف بود، یه بار شروع کردم به گفتن " عیب نداره، درست میشه، امید داشته باش" که یجورِ بسیار مسخره ای بود دوباره! یه بار هم با گفتن " میگذره!" طرفو گلابی حساب کردم رسما! کاش به جای اون همه فرمول ریاضی فیزیک مزخرف یه ذره در مورد نحوه برخورد و ارتباطات و اینجور چیزا بهمون یاد میدادن...
با اینکه برنده نمیشیم، بیاین شکستو هم قبول نکنیم و تسلیم نشیم. زندگی همینجور چک و لگد بپرونه، ما هم زبونمونو براش در بیاریم. ببینیم اخرش کی کم میاره :))
زمانی که انسانی میخواد به حقیقت برسه باید جلوی خیلی چیزا بایسته. چه بسا جلوی همراهانش.و در انتها به ازای حقیقتی که میخواد بدست بیاره خیلی چیزها رو از دست میده. و به همین خاطره که سالیان سال انسان هایی که جویای حقیقت بودن با هراسی که از "از دست دادن" داشتن توی زمان و مکانِ محدودشون محصور موندن و هیچوقت به حقیقت دست پیدا نکردن. و افسار بشریت در دست جاهلیت باقی میمونه تا زمانی که انسانی بتونه هراس "از دست دادن" رو در وجودش نابود کنه...
ایا بشریت به این فکر میکرد که روزی بتونه پیامشو در عرض چند ثانیه به هزاران کیلومتر دورتر بفرسته؟
و ایا بشریت به این فکر میکنه که روزی بتونه به خودِ گذشتش یا خودِ آیندش پیغام بفرسته؟ و اگه بتونه، مهم ترین پیغامی که به خودش میفرسته چی میتونه باشه؟
اتفاقی که افتاد این بود که خانم معلم پاک کنی که پشت جلدش تقلب نوشته بودیم رو گیر انداخت، جلد پاک کن رو باز کرد ولی چیزی پشتش نوشته نشده بود. زنگ تفریح پاک کن رو گذاشته بودیم وسط و شش نفری دورش حلقه زده بودیم و نگاهِ " مگه میشه؟ مگه داریم؟" طورمون رو بین هم ردوبدل میکردیم.
هاگوارتز مدرسه ای بود که دوستش داشتم، نه بخاطر اینکه جادوجمبل داشت و باحال بود، نه! بخاطر اینکه یه فضای کاملا متفاوت از اون موقعیتی بود که خودم توش درس میخوندم. و هیچ چیزِ هاگوارتز شبیه واقعیتِ من نبود.
وقتی خانم مدیر میگفت اکثر شما بچه دبیرستانیا از داستانای فانتزی مثل هری پاتر خوشتون میاد تو دلم داد میزدم من از تو بدم میاد.هاگوارتز رو دوست دارم چون از تو بدم میاد.برای من هاگوارتز یه مسیر فکری و تجسم فانتزی به دور از دنیای واقعی بود تا از خانم مدیر و مدرسش فرار کنم.