در کنار تمام ترسی که دارم بنظرم این بی خبری از آینده خیلی هیجان انگیزه، یعنی هیجانش از ترسش بیشتره برام.خب اینم درنظر بگیریم که ترس یه نوجوون ۱۷-۱۸ ساله که آیندش در گرو کنکوره با ترس یه آدم بالای ۲۰ سال که تونسته بالاخره از یه سد بزرگ بگذره و یه سری چشم انداز از زندگی آیندش و توانایی هاش بدست بیاره فرق داره... یجورایی کنار ترس و هیجان حس مبهم بودن هم هست، انگار تو هوا معلقی...
وقتی آخرین پیامشو چک میکنی که نوشته " چون دستم دچار سانحه شده تا دو سه روز باید تیم ترجمه رو از بیمارستان هدایت کنم لامصب این کشتی انقریب داره سمت طوفانهای نامتلاطم میره..." و تازه میفهمی منظورش از گفتن " این کشتی انقریب داره به سمت طوفانهای نامتلاطم میره" چی بوده...چیزی که اصلا تصورشو نمیکردی، شکه شده و بهت زده چند دقیقه به آخرین پیامش زل میزنی و برای هزارمین بار باور نمیکنی که از دنیا پر کشیده، یا شایدم نمیخوای باور کنی...
+ وقتی نبود کسیو باور نداری چطور میتونی براش طلب آرامش داشته باشی...